Page 157 - PRIVATE JOURNAL 2020

EXPERIENCE — Προορισμοσ

A Φεύγοντας το επόμενο πρωί με προορισμό το Estancia Colomé,
2ος Δρομοσ: Βέλη στράμμένά στον ούράνο

που πρόσφατα ψηφίστηκε 25ος καλύτερος αμπελώνας του κό-
σμου στα World’s Best Vineyards 2019, η αλλαγή υψομέτρου
είναι αισθητή. Παίρνουμε τον αυτοκινητόδρομο 40, τη μακρύ-
τερη λεωφόρο της Αργεντινής, που συνδέει την Παταγονία με
τα βολιβιανά σύνορα. Δεν κρατιέμαι και κατεβαίνω συνεχώς για
φωτογραφίες. Κάποια στιγμή, ο οδηγός με παρακαλεί, με ικετεύει
για την ακρίβεια, να δείξω μεγαλύτερη υπομονή. «Θα χάσουμε
το φως», λέει, και σίγουρα αξίζει να δω καθαρά τι μας περιμένει.
Περίπου 30 λεπτά αργότερα, μπαίνουμε σε ένα εξωπραγματικό
τοπίο. Η γη αλλάζει από κόκκινο-ροζ προς το χρώμα της ώχρας
αυτH η περιπEτεια με βρήκε μόνη της. Γνώριζα μόνο ότι θα και υψώνεται σε λεπτές, μυτερές λεπίδες, γεμάτες λαξευμένα
πήγαινα στην Αργεντινή και θα επισκεπτόμουν έναν αμπελώνα από τον άνεμο ανοίγματα, σαν παράθυρα. Ταξιδεύουμε λιγότερο
που βρίσκεται ανάμεσα σε εκείνους με το μεγαλύτερο υψόμετρο από 24 ώρες και έχω δει ήδη παραπάνω από έναν κόσμους μπρο-
στον κόσμο και ότι στο ίδιο μέρος λειτουργεί το μόνο ιδιωτικό στά μου. Πηδάμε έξω από το αυτοκίνητο. Σκαρφαλώνουμε τους
μουσείο του James Turrell* στον κόσμο. Πώς να μην ενθου- κρατήρες. Κόνδορες πετάνε σε κύκλους από πάνω μας. Ο άνεμος,
σιαστώ; Αυτό που δεν γνώριζα ήταν ότι σε αυτό το ταξίδι θα επιβλητικός. Είμαστε οι μόνοι άνθρωποι εδώ. Από το προνομια-
ανακάλυπτα πώς είναι να ζει κανείς συγχρόνως κοντά στη γη κό μας σημείο, κάθε βράχος μοιάζει όντως με λεπίδα βέλους που
και στον ουρανό και θα βίωνα την εμπειρία 100 χιλιομέτρων στοχεύει τον ουρανό. Αυτό είναι και το όνομα της κοιλάδας: «La
ηρωικών χωματόδρομων που τα συνδέουν. Quebrada de las Flechas». Καθώς βγαίνουμε από εκεί, προσέχω
την πινακίδα. «Προσοχή! Πολύ δύσβατη περιοχή!» Είναι, πράγματι.
1ος Δρομοσ: η Πύλη τού Κάτω Κοσμού
Πολλοί είναι οι δρόμοι που πρέπει να διαβείς για να ενώσεις γη άφιξη στο EsTANCIA
με ουρανό. Ο πρώτος μάς πηγαίνει νότια από την πόλη Salta Φτάνουμε στο Estancia Colomé σκονισμένοι και πεινασμένοι. Το
στον αυτοκινητόδρομο 68. Δεν έχουμε χρόνο να εξερευνήσου- φως έχει σκορπιστεί μέσα στη νύχτα και δεν βλέπω τριγύρω όταν
με την αποικιοκρατική πόλη· στόχος μας είναι η υπόσχεση που ανοίγουν οι πύλες για να μπούμε. Υπάρχει, όμως, μια αίσθηση ηρε-
κρύβει η Cafayate, αλλά και η διαδρομή μέχρι εκεί. Ταξιδεύω με μίας. Μας καλοδέχονται με ένα ποτήρι κρασί και μου δείχνουν το
τον φίλο μου τον Patrick και πολύ μου αρέσει να μας συστήνω δωμάτιό μου: το «σπιτάκι για τα πουλιά» είναι το μόνο κατάλυμα
στα ισπανικά: Patricia και Patricio. στον δεύτερο όροφο. Το παράθυρό μου βλέπει την πίσω αυλή και
Ο οδηγός μας είναι λιγομίλητος. Επικρατεί μια σιωπηλή τα βουνά που μας αγκαλιάζουν. Σε αντίθεση με την άγρια σκόνη «στον δρόμο αυτόν βλέπεις σκόνη, θάμνους
ένταση που είναι σαν να λέει «περίμενε, θα δεις κάτι που δεν που μας έφθασε ως εδώ, τώρα είμαστε σε ένα περιβάλλον ρου- και πάλι σκόνη που, όταν φυσάει, στριφογυρίζει»
κρατιέμαι να σου δείξω». Σχεδόν στη στιγμή, μεταφερόμα- στίκ, ειλικρινούς φινέτσας. Το νιώθεις ταυτόχρονα προσωπικό,
στε από έναν κόσμο με φυσιολογικά χρώματα σε έναν άλλον, πολυτελές και εκτός χρόνου. Νομίζω ότι θα αποκοιμηθώ από και μαϊντανός, σπιτικό ψωμί, μπουρέκια empanadas φτιαγμένα λια, από τα οποία φτιάχνεται το κρασί. Καρποφορούν από το
φτιαγμένο από ένα ροζ που ετοιμάζεται να εκραγεί κι ένα μοβ την κούραση μετά το δείπνο. Κι όμως, νιώθω τις δυνάμεις μου στο χέρι και πατέ. Μας παρουσιάζουν το Autentico Malbec. Έχω 1831 και τους είμαι ευγνώμων γι’ αυτό… Ακολουθούμε το ποτά-
σαν την αντανάκλαση του μπλε του ουρανού στο πράσινο-ροζ να επανέρχονται. Υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω σε ξαναδοκιμάσει Malbec (τυπική ποικιλία κρασιού της Αργεντι- μι, παίρνουμε ένα μονοπάτι και φτάνουμε σε έναν καταρράκτη.
των φαραγγιών. Πέρα στον ορίζοντα υψώνεται η λευκή κορυ- αυτό το μέρος, το Estancia. Βγάζει ένα ζωηρό μουρμουρητό, σαν νής), αλλά αυτό εδώ είναι το κάτι άλλο. Νόστιμο και πλούσιο, με Ο σκύλος Bronco προπορεύεται. Στον ορίζοντα, καβαλάρηδες.
φή ενός βουνού. Δεν είναι όμως το λευκό του χιονιού, είναι το να στροβιλίζονται ιστορίες στο σύμπαν. γεύση μεταλλική… Μου εξηγούν ότι το υψόμετρο επιτρέπει στα Πριν από το ηλιοβασίλεμα, μας οδηγούν επιτέλους στο μουσείο
λευκό γκρι από τα σύννεφα που το κάνει να φαντάζει έτοιμο να Ξυπνάω πριν το χάραμα με μια παρόρμηση να βγω έξω. Προ- σταφύλια να εκφράσουν, κατά κάποιον τρόπο, τη γεύση τους πιο του James Turrell για το οποίο αδημονούσα. Μαζί μας, άνθρωποι
αλλάξει σχήμα. Νιώθω το μέρος να ετοιμάζεται να με υποδεχτεί. σπαθώ να την αγνοήσω, αλλά με καλεί επίμονα κι έτσι σέρνω ολοκληρωμένα και, αν και δεν είμαι ειδική στο κρασί, νιώθω την που ταξίδεψαν γι’ αυτόν τον λόγο από κάθε γωνιά του κόσμου.
Σταματάμε. Διακρίνω ένα φαράγγι διαφορετικό από τα υπό- τα βήματά μου έως τη βαριά ξύλινη πόρτα και βγάζω τον σύρτη. περιγραφή αυτή σε κάθε γουλιά. Ακολουθώ τη σεφ στον μπαξέ. Τίποτα προφανές δεν μας ενώνει. Αν και ίσως υπάρχει μια κοι-
λοιπα. Μοιάζει σαν δυο παλάμες που πλησιάζουν, δημιουργώ- Ούτε ένας ήχος, εκτός από πουλιά κάπου μακριά, που αργότερα «Πιστεύουμε στα υλικά που έχουμε εδώ», λέει, δίνοντάς μου να νή έλξη προς το φως και τη σχέση μεταξύ φωτός και όλων των
ντας ένα αμφιθέατρο. Διαβάζω μια ξύλινη επιγραφή: «Puerta μαθαίνω ότι είναι παπαγάλοι. Η αυγή μόλις άρχισε να δείχνει το δοκιμάσω έναν μικροσκοπικό ροζ καρπό. Προέρχεται από ένα υπόλοιπων στοιχείων στον κόσμο. Το φως είναι ενέργεια, μορ-
al Inframundo, Cosmovision Diaguita» – η πόρτα του Κάτω πρόσωπό της. Είναι η πρώτη φορά που αντικρίζω τον νυχτερινό δέντρο molle 250 ετών και σύντομα θα χρησιμοποιηθεί για το πιο φή, δόνηση. Η περιήγησή μας ξεκινά με ένα βίντεο του ίδιου του
Κόσμου, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία της φυλής Diaguita, ουρανό του νότιου ημισφαιρίου και με πλημμυρίζει μια απέραντη υπέροχο πιπεράτο βούτυρο. Η ίδια έχει πάθος για τις συνταγές που καλλιτέχνη. Έχει λευκή γενειάδα, μιλά εγκάρδια και μοιάζει να
των ιθαγενών των Βορειοδυτικών Άνδεων. Ζούσαν εδώ πριν χαρά. Μόνο εγώ και αυτός ο καινούργιος ουρανός. Γελώ. Είναι μια κληροδοτήθηκαν από γενιά σε γενιά, ειδικά εδώ, στην κοιλάδα ανήκει περισσότερο στη γη απ’ όσο περίμενα. Έπειτα, μπαίνουμε
από τους Ισπανούς, πριν από τους Ίνκας. Στη διάλεκτό τους, στιγμή μόνο για μένα. Την επομένη, στο μεσημεριανό, γνωρίζουμε Calchaqui. «Τα αγροτικά προϊόντα και η γεύση», μου λέει, «είναι σε έναν μακρύ φωτισμένο διάδρομο, που οδηγεί σε άλλα δωμά-
σημαίνει κάτι σαν «κατανοώντας την αληθινή φύση των πραγ- την Patricia Courtois, η οποία είναι η executive chef του Estancia. η γλώσσα αυτού του τόπου». τια φωτός. Η εμπειρία που θυμάμαι περισσότερο ήταν εκείνη του
μάτων». Σήμερα, την πύλη του Κάτω Κόσμου «φυλάσσουν» δύο Είναι ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή ότι αγαπά αυτό που κά- «Unseen Blue» (2002), που δημιούργησε ειδικά για το Colomé.
άνθρωποι: ένας αργυροτεχνίτης και μια παραδοσιακή θεραπεύ- νει. Στο τραπέζι μπροστά μας απλώνεται μια πανδαισία τοπικών 3ος Δρομοσ: ΠέριΠάτοσ στο EsTANCIA Όλοι οι επισκέπτες είμαστε ξαπλωμένοι πλάι πλάι στο δάπεδο
τρια. Αγοράζω ένα μικρό ασημένιο φυλαχτό της Pachamama, εδεσμάτων που προέρχονται από τον κήπο του ξενοδοχείου ή τις Σήμερα το λευκό μας 4x4 θα μας οδηγήσει σε μια περιπέτεια ενός λευκού δωματίου και ατενίζουμε το ταβάνι. Το έργο μάς
της θεάς της Γης. Κρατάει μια ζυγαριά και προφανώς, όπως γύρω φάρμες: γιγάντια φασόλια από τον μπαξέ, βιολογική κινόα εντός της έκτασης του ξενοδοχείου. Πρώτη στάση, το τεράστιο καλεί να παρατηρήσουμε τα χρώματα που αλλάζει ο ουρανός.
υποθέτω, ισορροπεί τη γη με τον ουρανό. από τον γείτονα, φρεσκομαζεμένα κρεμμύδια, μάραθος, καρότα θερμοκήπιο που μας θρέφει. Έπειτα, τα σχεδόν 200 ετών αμπέ- Κρατάει ώρα, αλλά οι περισσότεροι παραμένουμε καθηλωμένοι, ‣

154 THE PRIVATE JOURNAL THE PRIVATE JOURNAL 155